Yaban mersini, ılıman iklimlere adapte olmuş ve üzümler sınıfına giren bir meyvedir. Bazı ülkelerin asitli topraklarında doğal olarak yetişmektedir. Kışın çok düşük sıcaklıklara adaptasyonu sınırlı olsa da, sıcaklığın -30 derecenin altına düşmemesi halinde korumalı alanlarda yetiştiriciliği yapılabilir. Yaban türlerindeki meyveleri ekşi, küçük, bol çekirdekli ve dayanıklılığı az olmasına rağmen, kültüre alınmış olanların meyveleri daha iri, az çekirdekli, tatlı ve daha uzun dayanır.

Yaban mersini, don olmayan yerlerde en az 160 günlük yetiştirme periyodu isteyen bir bitkidir. -30 dereceye kadar olan soğuklara karşı dayanıklıdır.

Yaz sonu ve sonbahardaki kısa günlerde meyve tomurcuklarının gelişimi artarken, uzun günlerde gelişimi azalır.

Yaban mersini, organik maddelerden zengin olan asitli toprakları seven bir bitkidir. Yetiştiriciliğini yapmak için, doğal alanlara yakın olan yerler tercih edilmelidir. Bitki saçak kökleri fazla olan yüzlek kök yapısına sahiptir. Toprağın türüne göre, kökleri yerin bir metre altına kadar inebilir. Asıl kökleri toprak tabakasının üstten 25-30 cm'lik kısmındadır. Yaban mersini fidanlarını dikmeden 6 ay önce toprağın tahlil edilmesi gerekir. Eğer pH dengesinin ayarlanması gerekiyorsa, 6 ay evvel kükürt uygulanmalıdır. Toprağın pH dengesi 5.5 üzerinde olursa, kükürt uygulaması yapılıp, toprağın asit dengesi değiştirilebilir. Kireçli topraklar ise kükürt uygulamasıyla yaban mersini yetiştiriciliğine uygun hale getirilemez. Toprağın pH dengesi yüksek olursa, demir ve çinko eksikliği olacağından yeni gelişen organlar etkilenir ve bitkinin gücü kaybolur.

Dikim yapılacak olan yerdeki soğuklara bağlı olarak dikim ilkbaharda yapılabilir. Fidanlar olduğu yerdeki derinliklere göre dikilmelidir. Fazla derin dikim yapılmamalıdır. Dikimden sonra sıra boyunca 60-120 cm genişlikte ve 15-20 cm kalınlıkta malçlama yapılır. Dikim mesafesi sıra üstünde 120 cm, sıra arasında 300 cm olabilir. Sıralar arasındaki mesafe en az 250 cm olmalıdır. Bu mesafenin korunması hasatta işçilerin daha rahat çalışmasını sağlar. Güneşin az olduğu yerlerde, meyvelerin güneşten faydalanması için sıra üzeri 150 cm, sıra arası 200-250 cm olmalıdır. Sıra araları güney doğu yönüne bakmalıdır. Yaklaşık olarak bir dekar araziye 250-300 adet fidan dikilebilir.

Bitkiden gereken verimin alınması için, gübreleme yavaş yavaş yapılmalıdır. Aşırı gübreleme bitkiye zarar verebilir, ölümüne neden olabilir. Tedbir için başlangıçta az gübre verilmeli, daha sonra toprak yapısına göre arttırılmalıdır. Bitki kolay çözünen ve sıvı olan gübrelere karşı hassastır. Gübre verilmesinde bitkinin kök kısmında belli yerde yoğunlaşma olacak şekilde olmasına dikkat edilmelidir. Yaban mersinine azotu nitrat şeklinde içeren gübre verilmemelidir. En uygun gübreler amonyum sülfat, kükürtle kaplanmış üre ve üredir. Fidanlar dikilirken açılan çukura gübre konulmaz. Dikimden sonra sulama ya da yağmurdan sonra toprağın sıkışmasıyla birlikte, bitki başına %2 magnezyum içeren gübreden 30 gr verilir. İlk zamanlarda sulama fazla olursa, drenaj iyiyse yavaş çözünen azotlu gübreler verilebilir. Bitkinin kök kısmından 60 cm uzağına kadar açılan çizgiye gübre verilmelidir. Bu Nisan, Haziran, Eylül ve Ağustos'ta tekrarlanır. Gübreler yanlış seçilirse, fidanlar kuruyabilir. Bu yüzden yanmış hayvan gübresi ya da organik gübrelerin tercih edilmesi daha iyi olur.

Verimli çağına gelen yaban mersini yıllık 2540 mm suya ihtiyaç duyar. Bunun çoğunluğu yağmurdan karşılanmalıdır. Bitkiden iyi verim almak için, toprağın nemi iyi ayarlanmalıdır. Yeni dikilen fidanların canlılığını sağlamak için su oldukça önemlidir.

Bitkide budama dikimle başlar ve yıl içinde ilkbahar öncesinde gözler uyanmadan önce tekrarlanır. Diğer meyve türlerine göre daha az budamaya ihtiyaç duyar. Budamanın zamanı çiçeklenme üzerinde etkilidir. Sonbaharda budananlar, ilkbaharda budananlara göre daha geç çiçeklenir. Bu, geç donların zararını önler. Gözler kabarınca ve çiçeklenme olunca, asla budama yapılmamalıdır.

Bitkinin meyveleri farklı dönemlerde olgunlaştığından, her hafta bir defa hasat yapılmalıdır. Olgunlaşmadan toplanan meyvelerin kaliteleri düşük olur. Bu yüzden olgunlaşan meyveleri zarar vermeden elle toplamak gerekir. Özellikle taze tüketilecek meyveler hasarsız toplanmalıdır.